Bażant Phasianus colchicus

Występowanie

Pospolity i dość liczny gatunek lęgowy w całej nizinnej części Polski. Zimuje w kraju. Jest to gatunek pochodzący z Azji. Do środkowej Europy sprowadzony został, w celach łowieckich, w XI wieku. Jednakże, pomimo tak długiego okresu asymilacji, jest to gatunek w zasadzie obcy dla naszej fauny, a liczebność jego jest ściśle uzależniona od zabiegów hodowlanych i ochroniarskich.

Biologia

Bażant zamieszkuje przede wszystkim żyzne łąki i pola o umiarkowanej wilgotności, urozmaicone kępami drzew i krzewów. Unika terenów silnie podmokłych, jak i zbyt suchych. Jako gatunek aklimatyzowany u nas, w mniejszym stopniu przystosowany do warunków środowiskowych niż ptaki należące do rodzimej ornitofauny, jest szczególnie narażony na duże straty, powodowane zarówno przez drapieżniki, jak i przez warunki klimatyczne — zwłaszcza w zimie — i rzadko kiedy potrafi samodzielnie utrzymać się w jakiejś okolicy bez dokarmiania, ochrony przed drapieżnikami oraz uzupełniania ubytków przez wypuszczanie na wolność osobników pochodzących z hodowli zamkniętych. Żeruje wyłącznie na ziemi. Odżywia się pokarmem częściowo roślinnym, częściowo większymi owadami i innymi bezkręgowcami i dlatego odgrywa pewną rolę w niszczeniu stonki ziemniaczanej. Gniazdo buduje na ziemi, zazwyczaj bardzo dobrze ukryte pod zwisającymi gałązkami krzewów lub kępą wysokich traw. Jako ptak poligamiczny nie łączy się w stałe pary; gniazdem i młodymi opiekuje się tylko samica.

Rozpoznawanie

Bażant jest największym ptakiem spośród omawianych kuraków. Charakterystyczną cechą, zarówno samca, jak i samicy, jest długi, wąski ogon, wyraźnie widoczny i w spoczynku, i w locie. Częściej i łatwiej niż inne omawiane tu gatunki daje się obserwować na otwartych przestrzeniach. Zwłaszcza samce w okresie lęgowym często przebywają w otwartych miejscach zwracając na siebie uwagę donośnym okrzykiem tokowym. Bażanty latają szybko, lecz dość ciężko, z charakterystycznym głośnym łopotem skrzydeł przy zrywaniu się. Samiec w ciągu całego roku jest o wiele barwniejszy i ma bardziej kontrastowe kolory niż samica; młode podobne są ubarwieniem do samicy.

Głos

W okresie godowym, najczęściej rankiem i wieczorem, samiec wydaje donośny, ochrypły okrzyk. Głos ten wyraźnie różni się od znacznie cichszych i delikatniejszych głosów innych kuraków oraz od melodyjnych, fletowych głosów brodźców, występujących w tych samych środowiskach.

źródło: http://ptaki.ovh.org