Słonka

(Scolopax rusticola)

Ptak ten należący do brodzacych, nazywany leśnym prostodziobem, (tłumaczenie z

łaciny) występuje w większości naszych łowisk.

Wystepowanie i siedlisko

Słonki zamieszkują na obszarze całej Europy i Azji. Ich areał lęgowy rozciąga

się szerokim pasem od Europy środkowej aż po Chiny i Japonie. Za teren bytowania

słonki obierają najczęściej wilgotne i podmokłe lasy bogate w larwy owadów oraz

wszelkiego rodzaju stawonogi. Ich ulubionymi terenami są podmokłe grady i olsy.

Występuje praktycznie na terenie całego kraju z wyjątkiem terenów górskich.

Charakterystyka ogólna

Słonka jest ptakiem o gabarytach małego gołebia, z nogami i dziobem

przystosowanymi do brodzenia w płytkiej wodzie i zbierania pokarmu z mułu. Szata

upierzenia jest wybitnie maskująca, w barwach brazowych, rdzawych i szaropopielatych

z mozaiką skomplikowanego wzoru. Głowa jest krótka i ozdobiona

czarnymi pasami, zakonczona dziobem, który słonka jest w stanie otwierać w połowie

długosci. Ta tzw. zakładka umożliwia otworzenie cześci przedniej dzioba podczas

grzebania w mule aby chwycić złapanego owada niczym pęseta. Podczas lotu dziób

słonki opuszczony jest w dół, aby lotnik mógł obserwować teren wysoko

umieszczonymi oczami. Ubarwienie słonki zmienia sie w ciagu roku. Na wiosne jest

jasniejsze, z czasem aż do jesieni ciemnieje. Słonki najwiekszą wagę osiagają póznym

latem, najlżejsze są tuż po tokach, czyli w okresie wiosennym.

Odżywianie

Słonki pobieraja pokarm tylko z ziemi i wody. Nie żerują na owadach

latajacych. Ich wielkim przysmakiem są larwy ochotkowatych oraz jetkowatych, jak

również larwy komarów. Z podmokłego podłoża, za pomocą wyspecjalizowanego

dzioba, wydobywaja z błota wszelkie możliwe i jadalne bezkręgowce oraz mięczaki. W

okresie wiosennym pobieraja też czasem pokarm roślinny np. stare jagody (tylko w

przypadkach braku pokarmu zwierzęcego).

Rozmnażanie i rozwój

W porze wiosennej, tuż po przylocie, rozpoczynają sie toki słonek. Nazywane

przez mysliwych „ciągami” loty zygzakowate samców odbywaja się ściśle ustaloną,

codziennie tą sama trasą. Trwają one czesto aż do końca czerwca. Podczas lotu samce

wydają charakterystyczny charczacy odgłos, zwany popularnie „chrapaniem”. Loty

godowe mają miejsce tuż przed zachodem słońca i trwaja kilkadziesiat minut prawie

do zapadnięcia ciemności. Najczęstszymi trasami ciagów są obrzeża łąk i podmokłych

lasów oraz dukty leśne w pobliżu mokradeł i bagien. W okresie godowym latają tylko

samce, samice natomiast siedzą na ziemi wydając delikatne posykiwania, które wabią

samce. Podczas toków naziemnych, które mają miejsce gdy samiec odnajdzie samice,

dochodzi do szeregu podskoków oraz figur tanecznych, aby zdobyć serce wybranki.

Gniazda słonek są świetne zamaskowane i nawet zbliżajac sie do nich, cieżko

zauważyc ich obecność. W gnieździe przygotowanym z suchych traw samica składa

trzy do pieciu jaj, które wysiaduje przez trzy tygodnie. Samiec nie angażuje się w

wychowanie potomstwa. Ani podczas wysiadywania, ani podczas odchowywania

młodych, które to trwa około szesciu tygodni.

Zachowanie

Słonka widywana jest praktycznie tylko w czasie lotu, jako że teren jaki obiera

sobie za siedlisko, z powodu podmokłosci, jest trudno dostepny dla ludzi i dlatego jej

tryb życia uznać można za skryty. Widujemy zazwyczaj samce, które w trakcie

zygzakowatych ciagów potrafią nagle robić skręty niemal dziewiećdziesieciostopniowe

z prędkością dochodzącą stu kilometrów na godzinę.

Ekologia gatunku

Nad gatunkiem tym trwa wiele rozważań co do stanu populacji i prób zdjęcia

go z listy gatunków łownych. W roku 2006 odbyło się w naszych łowiskach oficjalne

liczenie tych ptaków. Podobne akcje, bedą konieczne aby utrzymać wiedzę na temat

liczebności tego ptaka oraz utrzymać odpowiedni stan populacji, umożliwiający nam

polowanie na ciągach.

źródło: http://www.huntertools.pl/ptaki/kuraki-lesne/slonka/